fleet in being.

Zawsze jest ten jeden, nieoceniony mężczyzna do którego będziesz tęsknić całe życie. Zawsze jest ten jeden, który nie umiał cię pokochać, lub nie chciał, lub nie miał czasu, mieszkał kilkaset kilometrów od twojego czwartego piętra. Który nie chciał, żebyś kupowała bilet w jedną stronę i nie chciał ci pokazać ulubionego miejsca z dzieciństwa. Zawsze jest ten jeden, który na jedno skinienie mógłby cię mieć. Z innymi chłopcami nieźle się bawiłaś. Wodziłaś na pokuszenie, odwoływałaś randki piętnaście minut przed, bo tak. Bo ci się odechciało. W nich ci przeszkadza to, że nie mają metr dziewięćdziesiąt czy więcej, że nie rozumieją żartów, ironii. Zawsze jest ten jeden, przy którym chciałaś być. Dla którego mogłabyś rzucić wszystko. Przeprowadzić się, wprowadzić, rozważyć karierę gospodyni domowej, zaplanować imię dziecka czy noc z pokerem i whisky. Chciałaś kupować wtedy bilety do kina, na samolot, do teatru, na koncert. Bilet do szczęścia, w jedną stronę. Zawsze jest ten j

"Wiesz, co od kilku miesięcy dzieje się w mojej głowie? Od stanu otępienia przechodzę w maksymalną chęć życia. Potrafię obudzić się przerażona i za kilka godzin mieć wszystko w dupie. Jednego dnia myślę, że najważniejsze jest tu i teraz, a drugiego wpadam w panikę że jednak nic już nie będzie takie samo." ~ Piotr C.      Tak jest, kiedy czujesz mój rodzaj miłości, łudzisz się, że to zdrowe. Nie do końca sama zdaję sobie sprawę jak daleko jestem od tego, czego chcę. Opowiem zatem o moim weekendzie, o tych kilku godzinach w nocy, z soboty na niedzielę. Opowiadałam bez szczegółów kolejnej osobie, o sobie.       Jestem pewna, że jeszcze nie wyleczyłam się z tego wszystkiego co było do tej pory. z niego, nie wyniosłam manatków z mojego kąta w jego sercu, nie minęło to co powinno było minąć. Nie minęło, ponieważ to nie jest takie proste, zapomnieć o ratunku i reanimacji, o kolejnej szansie na bycie szczęśliwą. Ale to nic. Oh, nawet gdybym mogła to nie chciałabym, aby to znikło.

U mnie chyba w porządku, wiesz? Albo po prostu taką mam nadzieję.. Pytałeś mnie jak na studiach. Drugi rok różni się od pierwszego, ale może to tylko dlatego, że Ciebie już nie ma. Brak wszystkich tych przedmiotów typu "zapchaj dziurę" ułatwia funkcjonowanie w tym parastudenckim światku. Bez wszystkich socjologii, ekonomii i logiki. I chyba powinnam być zadowolona, prawda? Ale wiesz... Mam takie dziwne wrażenie, że wszystko co się dzieje wokół mnie dzień po dniu jest takie same, że w kółko słucham o tym samym. Może to Deja Vu, a może rzeczywiście bez Ciebie wszystko jest takie powtarzalne? Siedzę na kolejnym wykładzie i wpatruje się w ścianę, słucham po raz trzeci w tym tygodniu o Traktacie Lizbońskim. I nikt nie wie, że o Tobie myślę, ja sama prawie tego nie zauważam, a jednak cały czas mam duszę na ramieniu. Już wiem co G. miała na myśli mówiąc, że ona się czasem wewnętrznie trzęsie. Moim powodem nie jest jednak już kofeina, na szczęście, lecz emocjonalny krzyk, na niesz

czyli jak wygląda życie przeciętnej studentki.      I jasne, pewnie, że możemy się oszukiwać, że jest inaczej. Organizujemy sobie czas, opowiadamy przyjaciołom o naszych celach i postanowieniach i przez chwilę naprawdę w to wierzymy. Kupujemy zeszyty, notesy, segregatory z przegródkami, podkreślamy najważniejsze rzeczy w referatach na żółto, różowo, niebiesko. Próbujemy poukładać sobie notatki, książki, życie. Ale wtedy, gdy naprawdę czegoś pragniemy wszelkie plany i schematy zawodzą, bo nie da się przewidzieć emocji i reakcji. A mimo wszystko staramy się je ujarzmić.     " Nasza epoka  jest parodią innych. Skrywamy urazy i nie mówimy o tym, co nas boli. Potrafimy latami pielęgnować wewnętrzne cierpienie. Byle tylko ktoś nas nie rozszyfrował, żeby tylko nie wyszło na jaw jak słabi i rozbici jesteśmy. Jak bardzo męczy nas stwarzanie pozorów normalności?" ~ Z pamiętnika neurotyka      Mam koleżankę. Na pierwszy rzut oka wesoła i towarzyska dziewczyna, gęste włosy do ramion, dro