Mówmy innym, że ich potrzebujemy.

Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie,
Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów:
Posągi moich marzeń strącam z piedestałów
I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie...
A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem,
Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę,
Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite
Depce, plącząc krzyk bólu z śmiechem i przekleństwem.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer 

Ty jesteś jak paryska Nike z Samotraki,
o miłości nieuciszona!
Choć zabita, lecz biegniesz z zapałem jednakim
wyciągając odcięte ramiona...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska 


Jeżeli miłość twoja nie ma żadnych szans, powinieneś zamilknąć... 
Bo nie należy mieszać miłości z niewolnictwem serca. 
Miłość, która prosi, jest piękna, ale ta, która błaga, jest uczuciem lokajskim.

Antoine de Saint-Exupéry


Życie toczy się po to, by kochać innych ludzi, by pomagać im w zdobywaniu świata, jednocześnie dbając o swoje marzenia. Żyję dla takich właśnie chwil, kiedy czuję, że coś zmieniam, kiedy czuję, że powoli dokonuje się niemożliwe. Tak bardzo doceniam dzisiejszą rozmowę, tak bardzo dziękuje za nią. I wierzę, że jest jeszcze ratunek dla ludzi. I ratunek dla nas.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Opowieść małżonki Św. Aleksego

Zostawiona sama śród nocy w oczekiwaniu, spędziłam czas od rana na pustym bez ciebie posłaniu, owinięta twego płaszcza rycerską purpurą o Aleksy. Czekałam na ciebie lat dziesięć i dwadzieścia, i trzydzieści z górą, młoda, piękna, pachnąca - potem zimna, twarda, z zeschłą, pomarszczoną skórą. Na wezgłowiu mym pozostał pas i płaszcz twój purpurowy zwinięty o Aleksy. Wysyłałam po ciebie sługi i wysyłałam po ciebie okręty... ...Nie przywiedziono cię...Lecz wieść głosiła, żeś święty... I zagasła mi twoja twarz, i tysiączne miałeś dla mnie lica o Aleksy. Ja - miłująca cię, ja - ślubowana ci oblubienica... Lecz tyś odszedł...Stopy bose, sakwy, kij i włosiennica, I mrowie robactwa, i dokoła twarze plugawe żebraków o Aleksy. I chwytałam się nadziei jak odlatujących ptaków, i biegłam do wróżbitów, i szukałam na niebie znaków, i biłam głową o mur, i wzywałam cię w imię Jezu Chrysta o Aleksy. […] Jako rybak mądry wyszedłeś wczesnym rankiem z s...
Read more

Can You Be Mine? Please.

że wiesz. że chcesz. że tęsknisz. tyle możesz powiedzieć, a milczysz. Straight from inside. Zostawmy wszystko, nie komplikujmy zdarzeń, które są wystarczająco skomplikowane. Powinieneś już iść i sprawić, abym kiedyś o Tobie usłyszała. Powinnam już iść i kochać swoje życie, abyś mógł o mnie zapomnieć. To smutne. To dziwne. Piszę tu o Tobie, jakbyś był moją wielką miłością, a przecież nie jesteś. Piszę tu o Tobie, jakbym za Tobą tęskniła, a przecież tak nie jest. Ale jednak coś nie pozwala mi o Tobie zapomnieć, coś nie pozwala mi pisać o Tobie z małej litery. We can't be a lovers under the clouds.
Read more

(nonii) flawless real talk

Recently, I talk a lot about how much I like writing, but actually do not write a lot these days. I'm writing because I have to, for work, for university. I tell people, that describing the reality is somehow my passion, and in meantime I have no idea what is real and I put off my writing for ever and procrastinate. Some moments in our lifes, some affairs like this one, opens up something in me again. Something, that used to dig its place very deep in me, in order to never see the light of the day. But suddenly, things happen and I want to remember how to feel, I want to stop those beautiful moments and keep them in a perfect shape for the sake of my heart and my wellbeing, to posses them forever. I want to rearrange them, into twenty seven letters, written repeatedly, over and over till I can breath again.  But I cannot breath. Volunteering. The decision that was not really thought through, stupid and childish escape from adulthood that I am facing. The last dive into irresponsibi...
Read more