lirycznie dramatycznie.

Usta Twoja: ocean różowy.
Spojrzenie: fala wzburzona.
A Twoje szerokie ramiona:
Pas ratunkowy...

    Portret - Pawlikowska-Jasnorzewska

Była dla niego laleczką, zabawką liryczną przed snem.
On zaś był jej potrzebą serdeczną - królewiczem, paniczem i lwem.
Dał jej szminkę, puder, tusz. Dał jej może tysiąc róż,
ale serca swego - cóż, serca nie dać, pewno nie miał.

Agnieszka Osiecka

Człowieczeństwo jest to suma naszych defektów,
mankamentów, naszej niedoskonałości,
jest tym czym chcemy być, a nie potrafimy,
nie możemy, nie umiemy, to jest po prostu dziura
między ideałami a realizacją.

Stanisław Lem

A gdy serce Twe przytłoczy myśl,
że żyć nie warto, z łez ocieraj ocieraj cudze oczy,
chociaż Twoich nie warto.

Maria Konopnicka.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Opowieść małżonki Św. Aleksego

Zostawiona sama śród nocy w oczekiwaniu, spędziłam czas od rana na pustym bez ciebie posłaniu, owinięta twego płaszcza rycerską purpurą o Aleksy. Czekałam na ciebie lat dziesięć i dwadzieścia, i trzydzieści z górą, młoda, piękna, pachnąca - potem zimna, twarda, z zeschłą, pomarszczoną skórą. Na wezgłowiu mym pozostał pas i płaszcz twój purpurowy zwinięty o Aleksy. Wysyłałam po ciebie sługi i wysyłałam po ciebie okręty... ...Nie przywiedziono cię...Lecz wieść głosiła, żeś święty... I zagasła mi twoja twarz, i tysiączne miałeś dla mnie lica o Aleksy. Ja - miłująca cię, ja - ślubowana ci oblubienica... Lecz tyś odszedł...Stopy bose, sakwy, kij i włosiennica, I mrowie robactwa, i dokoła twarze plugawe żebraków o Aleksy. I chwytałam się nadziei jak odlatujących ptaków, i biegłam do wróżbitów, i szukałam na niebie znaków, i biłam głową o mur, i wzywałam cię w imię Jezu Chrysta o Aleksy. […] Jako rybak mądry wyszedłeś wczesnym rankiem z s...
Read more

Can You Be Mine? Please.

że wiesz. że chcesz. że tęsknisz. tyle możesz powiedzieć, a milczysz. Straight from inside. Zostawmy wszystko, nie komplikujmy zdarzeń, które są wystarczająco skomplikowane. Powinieneś już iść i sprawić, abym kiedyś o Tobie usłyszała. Powinnam już iść i kochać swoje życie, abyś mógł o mnie zapomnieć. To smutne. To dziwne. Piszę tu o Tobie, jakbyś był moją wielką miłością, a przecież nie jesteś. Piszę tu o Tobie, jakbym za Tobą tęskniła, a przecież tak nie jest. Ale jednak coś nie pozwala mi o Tobie zapomnieć, coś nie pozwala mi pisać o Tobie z małej litery. We can't be a lovers under the clouds.
Read more

(nonii) flawless real talk

Recently, I talk a lot about how much I like writing, but actually do not write a lot these days. I'm writing because I have to, for work, for university. I tell people, that describing the reality is somehow my passion, and in meantime I have no idea what is real and I put off my writing for ever and procrastinate. Some moments in our lifes, some affairs like this one, opens up something in me again. Something, that used to dig its place very deep in me, in order to never see the light of the day. But suddenly, things happen and I want to remember how to feel, I want to stop those beautiful moments and keep them in a perfect shape for the sake of my heart and my wellbeing, to posses them forever. I want to rearrange them, into twenty seven letters, written repeatedly, over and over till I can breath again.  But I cannot breath. Volunteering. The decision that was not really thought through, stupid and childish escape from adulthood that I am facing. The last dive into irresponsibi...
Read more