fleet in being.

Kochajmy ludzi. Nie pozwólmy sobie na luksus czekania, kiedy istnieje ryzyko, że przegapimy coś co jest teraz. Liczymy, zawsze wiemy jaki jest dzień, która godzina, zawsze mamy ustawiony alarm w telefonie. Przyzwyczailiśmy się do mierzenia wszystkiego, tak aby nic nie mogło nas zaskoczyć. Chcemy czuć, że mamy kontrolę, chcemy zdążyć - a nie chcemy być. Chciałabym wiedzieć jaka definicja szczęścia. Chciałabym wiedzieć co robić, jakie decyzje podejmować, o co warto się martwić a o czym lepiej nie myśleć, bo truje nam to życie. Nikt tego nie wie, nikt nie ma planu, spisu treści ważnych wartości, które doprowadzą nas tam gdzie chcemy. Dlatego Bóg dał nam wolną wolę. Wbrew wszelkim podejrzeniom nie wydaje mi się abyśmy byli marionetkami w jego rękach. Owszem, jest nam coś przepisane, jakaś droga. Ale to my podejmuje podczas niej decyzje, które tworzą nasze życie. Czy nie powinniśmy być za to dozgonnie wdzięczni? Kochajmy ludzi, tak szybko odchodzą..

Teraz już wiem, są brzydkie zachowania. Są niewłaściwe emocje na niewłaściwym miejscu. I nic nie możemy na to poradzić. Od wiatru też się schronisz pod kurtką, a jednak go czujesz. Od deszczu uciekniesz pod parasol, a jednak nadal słyszysz stukanie kropel. Od człowieka trudno uciec - bo przecież są wszędzie. Ale.. "Nie ma ucieczki przed gębą jak tylko w drugą gębę." Najtrudniej uciec przed tym co jest w nas, w środku. Bardzo się bronimy, aby nie powiedzieć i nie pokazać zbyt dużo. Bo co wtedy z nas zostanie jeśli zostaniemy sami? Spoliczkowani nieszczerością uczuć w przeszłości, przysłonięci dymem rozczarowania, boimy się. A Sparks mówił, że czasem rzeczy najzwyklejsze - kiedy się je dzieli z właściwymi ludźmi - bywają niezwykłe. Może wtedy zamiast uciekać przed nieszczęściem, można się w nim schronić? Ból przecież urzeczywistnia. Wszystko, strach, rozpacz, tęsknota, której zabić nie można, bo przemyca się w kolorze oczu i zapachu. I dlatego jest wieczna.. Wydaję mi się,