fleet in being.

     Może zbyt wiele razy zaczynam swoje przemyślenia od pytań. Być może powinnam zacząć od rzeczy oczywistych, niż próbować szukać odpowiedzi na pytania egzystencjalne, często infantylne. Próbuje robić coś co mnie ruszy, znów się panoszę, nie wyczerpuje tematu i lecę dalej.      Jako że niedługo Nowy Rok wypadałoby zaplanować sobie nowe cele do osiągnięcia. Spora część ludzi wchodzi w ten kolejny rok kalendarzowy z olbrzymim optymizmem i w sumie nie można im tego odebrać, szczególnie kiedy sami mimowolnie bierzemy udział w tego pewnego rodzaju maskaradzie. Oni, inni, wmawiają sobie, że nie mają prawa do błędu, że od teraz to będą na sto procent zaangażowani we wszystkie aspekty życia, że będą najlepszym mężem, najlepszą kochanką, najwspanialszym ojcem, najwierniejszą przyjaciółką, najwytrwalszym pracownikiem, najlepszą sprinterką w legginsach Nike. Nie do końca można się temu dziwić, ponieważ "nowa lepsza ja" brzmi znacznie lepiej niż "stara ja, która kocha pizze i og

"You are better when you don’t think so deeply…" — Ernest Hemingway, A Farewell To Arms Wiadomości bez znaczenia, przelewy bez pokrycia, uśmiechy bez konsekwencji, wspomnienia bez perspektyw. To wszystko brzmi jak nieprzyjemny sen, a jest rzeczywistością. Ostatnio gdzieś przeczytałam, że są takie aspekty życia, które ciągnąc się przez dwa lata nie muszą mieć większego znaczenia. Że czasem to dwa miesiące odciskają na nas piętno, zapierają dech w piersi, nie pozwalają zapomnieć. Czasem ten krótki moment okazuje się małą wiecznością. I wtedy nie ma takiej siły, która rozdzieliła by nas z tym wspomnieniem. Wspomnieniem bez perspektywy.  Gdybym nie posiadł obszernej wiedzy o tym, co  nazywa się dumą, pychą albo próżnością,  Mógłbym brać poważnie widowisko kończące się  nie tyle opadnięciem kurtyny, ile gromem z jasnego  nieba.  Ale komizm tego widowiska jest tak niezrównany,  że śmierć wydaje się niestosowną karą  dla nieszczęsnych lalek, za ich gry samochwalstw

Leży jak kot w słońcu, jest wybraną krainą i osobliwą prowincją, jest jedynym miastem na świecie. Ubawi Cię to, że ona jest jedynym i realnym światem. Kiedy przesuwasz dłonią po jej nagim ciele, po jej wygiętych plecach, chowasz się w jej szyi, kiedy wdychasz jej zapach to wszystko wygląda dokładnie tak jak Twoja wcześniejsza wizja miłości. Próbuje się z Tobą siłować, udowadnia Ci swoją niezależność. Rzecz jasna, tylko do momentu, kiedy wyciągnie szyję w Twoją stronę po następnego buziaka, do momentu, w którym staniesz się wpisem na jej blogu.  A przecież są w życiu relacje wyjątkowe, niekoniecznie związane z miłością. Spotykasz kogoś na swojej drodze i magnetyczna siła przyciąga Was do siebie. Chociażby nie wiem ile się mówiło, to zawsze zostaje coś, czego nie zdążyło się powiedzieć. Wciąż jest za mało czasu, który przepływa przez palce magicznym tempem, kiedy przebywacie razem. Ciągle pojawia się sprawy, którymi tak bardzo chciałbyś się z nią podzielić. I rozumiecie się wyjątkowo.

Chciałabym mieć wszystko wyjaśnione. “Zdecydowanie wolę krótką, oczyszczającą awanturkę od noszenia w sobie tygodniami jakiegoś niewyartykułowanego żalu.” ~ Agnieszka Dygant Chciałabym i nie chciałabym zapomnieć. “- Jak się dzisiaj czujesz? - Nie czuję się.” ~ nie znam autora Chciałabym umieć zdefiniować co czuję. “Pytasz, czy cię kocham. Nie, nie, nie - absolutnie. Jesteś po prostu pierwszą myślą po przebudzeniu. I ostatnią przed snem. I tymi wszystkimi pomiędzy przebudzeniem a zaśnięciem.” ~ Piotr Adamczyk Chciałabym się nie bać. “Nie należał do mnie, a jednak przerażała mnie myśl, że go stracę.” ~ Richard Paul Evans Chciałabym pogadać. “Mam chandre, maleńkiego kaca i strasznie, strasznie chce mi się z tobą pogadać.” ~ Jeremi Przybora Chciałabym zacząć życie od nowa. “Miałem zamiar podejść do Ciebie i zapytać, czy masz wolny wieczór, ale uświadomiłem sobie, że wieczór to za mało, więc chciałbym zapytać, czy masz dla mnie wolne całe swoje życie?” ~ Piotr Adamczyk I tak

Zawsze jest ten jeden, nieoceniony mężczyzna do którego będziesz tęsknić całe życie. Zawsze jest ten jeden, który nie umiał cię pokochać, lub nie chciał, lub nie miał czasu, mieszkał kilkaset kilometrów od twojego czwartego piętra. Który nie chciał, żebyś kupowała bilet w jedną stronę i nie chciał ci pokazać ulubionego miejsca z dzieciństwa. Zawsze jest ten jeden, który na jedno skinienie mógłby cię mieć. Z innymi chłopcami nieźle się bawiłaś. Wodziłaś na pokuszenie, odwoływałaś randki piętnaście minut przed, bo tak. Bo ci się odechciało. W nich ci przeszkadza to, że nie mają metr dziewięćdziesiąt czy więcej, że nie rozumieją żartów, ironii. Zawsze jest ten jeden, przy którym chciałaś być. Dla którego mogłabyś rzucić wszystko. Przeprowadzić się, wprowadzić, rozważyć karierę gospodyni domowej, zaplanować imię dziecka czy noc z pokerem i whisky. Chciałaś kupować wtedy bilety do kina, na samolot, do teatru, na koncert. Bilet do szczęścia, w jedną stronę. Zawsze jest ten j

"Wiesz, co od kilku miesięcy dzieje się w mojej głowie? Od stanu otępienia przechodzę w maksymalną chęć życia. Potrafię obudzić się przerażona i za kilka godzin mieć wszystko w dupie. Jednego dnia myślę, że najważniejsze jest tu i teraz, a drugiego wpadam w panikę że jednak nic już nie będzie takie samo." ~ Piotr C.      Tak jest, kiedy czujesz mój rodzaj miłości, łudzisz się, że to zdrowe. Nie do końca sama zdaję sobie sprawę jak daleko jestem od tego, czego chcę. Opowiem zatem o moim weekendzie, o tych kilku godzinach w nocy, z soboty na niedzielę. Opowiadałam bez szczegółów kolejnej osobie, o sobie.       Jestem pewna, że jeszcze nie wyleczyłam się z tego wszystkiego co było do tej pory. z niego, nie wyniosłam manatków z mojego kąta w jego sercu, nie minęło to co powinno było minąć. Nie minęło, ponieważ to nie jest takie proste, zapomnieć o ratunku i reanimacji, o kolejnej szansie na bycie szczęśliwą. Ale to nic. Oh, nawet gdybym mogła to nie chciałabym, aby to znikło.

U mnie chyba w porządku, wiesz? Albo po prostu taką mam nadzieję.. Pytałeś mnie jak na studiach. Drugi rok różni się od pierwszego, ale może to tylko dlatego, że Ciebie już nie ma. Brak wszystkich tych przedmiotów typu "zapchaj dziurę" ułatwia funkcjonowanie w tym parastudenckim światku. Bez wszystkich socjologii, ekonomii i logiki. I chyba powinnam być zadowolona, prawda? Ale wiesz... Mam takie dziwne wrażenie, że wszystko co się dzieje wokół mnie dzień po dniu jest takie same, że w kółko słucham o tym samym. Może to Deja Vu, a może rzeczywiście bez Ciebie wszystko jest takie powtarzalne? Siedzę na kolejnym wykładzie i wpatruje się w ścianę, słucham po raz trzeci w tym tygodniu o Traktacie Lizbońskim. I nikt nie wie, że o Tobie myślę, ja sama prawie tego nie zauważam, a jednak cały czas mam duszę na ramieniu. Już wiem co G. miała na myśli mówiąc, że ona się czasem wewnętrznie trzęsie. Moim powodem nie jest jednak już kofeina, na szczęście, lecz emocjonalny krzyk, na niesz

czyli jak wygląda życie przeciętnej studentki.      I jasne, pewnie, że możemy się oszukiwać, że jest inaczej. Organizujemy sobie czas, opowiadamy przyjaciołom o naszych celach i postanowieniach i przez chwilę naprawdę w to wierzymy. Kupujemy zeszyty, notesy, segregatory z przegródkami, podkreślamy najważniejsze rzeczy w referatach na żółto, różowo, niebiesko. Próbujemy poukładać sobie notatki, książki, życie. Ale wtedy, gdy naprawdę czegoś pragniemy wszelkie plany i schematy zawodzą, bo nie da się przewidzieć emocji i reakcji. A mimo wszystko staramy się je ujarzmić.     " Nasza epoka  jest parodią innych. Skrywamy urazy i nie mówimy o tym, co nas boli. Potrafimy latami pielęgnować wewnętrzne cierpienie. Byle tylko ktoś nas nie rozszyfrował, żeby tylko nie wyszło na jaw jak słabi i rozbici jesteśmy. Jak bardzo męczy nas stwarzanie pozorów normalności?" ~ Z pamiętnika neurotyka      Mam koleżankę. Na pierwszy rzut oka wesoła i towarzyska dziewczyna, gęste włosy do ramion, dro

“Może do piekła wcale nie trafiamy za nasze złe uczynki. Może trafiamy do piekła za to, czego nie zrobiliśmy.” ~ Chuck Palahniuk         No więc róbmy, cały świat jest pełen rzeczy niezrobionych. Dzisiaj stałam w mega dłuuugiej kolejce w piekarni po kawę. Kiedy już byłam w połowie, czyli w sumie w progu, zaczęłam odganiać kaloszem natarczywe gołąbki - broniłam drzwi jak lwica. Raz, drugi, trzeci. I pierwszy raz od dawna tak się zaśmiałam, sama z siebie. I wiecie co? Dostałam aż dwa uśmiechy od stojących za mną studentów. Kiedy śmialiśmy się razem w głos to było takie niewymuszone, takie beztroskie, to zrobiło cały mój dzień       No więc, gdy stoimy przed jakimś dylematem, kiedy rozważamy wszystkie za i przeciw, może wcale nie naprawiamy sobie życia. Może nasza intuicja, nasze pragnienia właśnie po to są, aby je realizować bez zastanowienia. Nie negocjujmy z przyjaciółką czy aby na pewno powinnyśmy zadzwonić do Niego już dzisiaj, podczas gdy dopiero przedwczoraj kazał nam się zastan

Najstraszniejsze są te równania z wiadomą, której nie chcemy przyjąć do wiadomości. I to właśnie nas spotkało, choć przysięgam, w tamtej z chwil byliśmy nieskończonością.       Czasem poczucie bezsensu budzi w ludziach jakąś niewysłowioną wolę walki o zmianę. Jest jesień, a Ty stoisz na wybrukowanym chodniku, obok przystanku. Nie wyjmujesz papierosa, choć pasował by do tego obrazka. Nie palisz. Krzyżujesz ramiona i próbujesz schować się do środka siebie. Nie wiesz jak udało Ci się przetrwać kolejny dzień, jak udało Ci się wykrzesać entuzjazm zamiast jedynie cicho egzystować. Ale teraz, kiedy już wyszłaś z pracy, schowałaś brudne dłonie do ciepłego płaszcza, zaczynasz sobie przypominać wszystko co wyparłaś jakieś 10 godzin temu. Wiatr, który wieje ostatnio codziennie z siłą mini huraganu wydaje się teraz tylko smyrać Cię delikatnie. Chyba przycichł. Może on też już nie ma siły?      Nieważne. Stoisz, zamknięta w sobie, lekko zdezorientowana tym, że świat jeszcze nie umarł. Chyba wygląda

Tak strasznie trudno mi się pozbierać, odnaleźć w tym co się dzieje. Dzisiaj znowu czuje się zraniona, choć przecież obiecałam sobie, że do tego nie dopuszczę. Wcześniej dałabym wszystko za to, by być z tym, który otoczył mnie całym sobą.. Wobec niego moje serce rosło do ogromnych rozmiarów, wobec niego też moje emocje szalały. Czułam się zależna, bo taka byłam. Cała dla niego. Każdy najmniejszy mój błąd przypłacałam niebotycznym poczuciem winy i tonami łez, natomiast jego ciosy w stosunku do mnie umniejszałam, nie chcąc stracić tego za co mogłabym oddać życie. Byłam skłonna wybaczyć mu jego błędy, nawet nie do końca będąc tego świadoma, bo chciałam aby mnie kochał i pożądał. Chciałam być dla niego najważniejsza, tak jak on był dla mnie. Jego dotyk był jak lekarstwo, którego dawkował mi coraz mniej i za coraz większą cenę. Tak, byłam samodzielną, młodą dziewczyną, ale tylko w granicach, które on mi wyznaczył. Byłam jego własnością, coraz bardziej kruchą - odporną na cały świat po za ni

Jak to jest? Czy to już kryzys wieku dorosłego? Niemożliwe, przecież ja tak bardzo lubię to życie. Lubie kiedy muszę się starać o swoje, kiedy muszę załatwić moje sprawy, kupić to i tamto, zadbać o te i te rzeczy,  mieć wszystko zaplanowane i lubię to całe "pro aktywne" działanie. Naprawdę czerpię satysfakcję z poznawania nowego, chodzenia na wernisaże, po galeriach, na wolontariaty i na koncerty... Dlaczego więc, nie jestem w stanie wykrzesać z siebie teraz ani ociupiny motywacji? Jezus Maria, jakie to jest dołujące.. Chciałabym pójść do kina na zaktualizowaną wersję filmową epopei "Pana Tadeusza" Andrzeja Wajdy, gdzie piękna czternastoletnia dopiero Alicja Bachleda-Curuś gra Zosię. Chciałabym zaczynać dzień od owsianki, kawy i gazety, a kończyć wieczornym wydaniem wiadomości. Chciałabym po prostu dziękować za każdy przeżyty dzień, gdy każdy kończyłby się uśmiechem na mojej twarzy. Ale nie mogę.. W ogóle, wiecie co? Dostałam bardzo mądrą książkę od mojej najlepsze

Myślę, że większość ludzi na świecie doskonale zna to uczucie. Kiedy mam dzień wolny to zamiast go fajnie wykorzystać to ja śpię do oporu, piję kawę w łóżku na pusty żołądek, chociaż wiem jakie to niezdrowe. Moja wewnętrzna fitgirl krzyczy na mnie, że przecież mam czas na śniadanie, więc powinnam ruszyć tyłek do kuchni - ja natomiast wielkodusznie opiekuje się moim miasteczkiem w ściągniętych na smartphona simsach. Oczywiście, że mogłabym poczytać poranne wiadomości z kraju i ze świata, stworzyć jakąś fajną poranną rutynę, na przykład pójść na jogging i wypić szklankę wody z cytryną, miodem i pieprzem cayenne lub pomedytować. Ale wtedy właśnie przeciągam się i patrzę na pogodę za oknem, która tak ogromnie demotywuje swoją szarością, że postanawiam po raz drugi w tym tygodniu zacząć być fit od jutra - a jest dopiero wtorek. Bardzo polubiłam się z moim telefonem, choć wcześniej myślałam, że niemożliwością jest zastąpienie androida ios'em. Nie rozstajemy się na dłużej niż 20 min, bo

Wzloty i upadki, ot co mnie definiuje najbardziej. Czasem jest lepiej, a czasem gorzej, czasami to w ogóle średnio da się zorientować jak jest - z pozycji kolan. Moje życie nie wygląda jak ten obrazek z Cannes, choć nie ukrywam, nie pogardziłabym taką czerwoną wycieraczką. Tak, tak zapraszam, transmisja prawie na żywo z moich chwil na ziemskich padole na fejsbuku i innych snapczatach. Tak jak inni przecież staram się kreować własną wizję siebie, troszkę bardziej smukłą, tu i ówdzie podciągniętą filtrem przedniej kamerki... Ostatnio postanowiłam odwiedzić park, niedaleko mojego mieszkania. No taaak, ja wiem, że sesja, że praca, zajęcia i tyle na głowie - a ja idę sobie poleżeć na słońcu. Wydaje mi się jednak to niezbędne, bo mimo że staram się codziennie znaleźć choć chwilkę czasu na leniuchowanie, to jednak takie weekendowe opalanko na trawie doskonale daje odpocząć półkulom mózgowym. Moja blada skóra przypłaciła to późniejszym bólem, ponieważ delikatnie mówiąc zaczęła wyglądać jak p

Podobno bycie zorganizowanym to cecha jedynie wybitnych. Teraźniejszość wymaga od nas, abyśmy za nic na świecie nie ośmielili się tracić czasu. Kiedyś mieliśmy tylko kilka celów, dzisiaj jesteśmy przybici do zegarków, z tyłu głowy mamy wyryty plan do zrealizowania, na już. Plan rozciągający się jak gumka do spodni, bo jeszcze i jeszcze, bo nasz wewnętrzny exel przecież nadal ma kilka wolnych rubryczek. Czy jeśli prowadzę kalendarz, to jestem osobą zorganizowaną? A może Basia i Kasia w tym tygodniu więcej razy były na treningu? A może dotarły na tę nową wystawę w galerii? A czy Asia, która wyjechała na wschód bawi się lepiej niż ja, która siedzę w domu? Jeju, to strasznie męczące, nawet kiedy o tym piszę. Jednak atakowana przez media wszelkimi nowinkami zaczynam czuć, że mam symptomy tych wszystkich FOMO "fear of missing out", że powinnam wiedzieć co w tym tygodniu jest "postprawdą" i że powinnam ułożyć swoje życie w stylu "hygge" i praktykować sztukę b

Znowu nie wiadomo jak zacząć.. czy od tego, jak bardzo szaro-niebieskie oczy wytrącają mnie z równowagi, czy jak sama się z niej wytrącam obsesyjnym, kompulsywnym wręcz pragnieniem posiadania kogoś kto by mnie potrzymał za rękę. Chyba idę pod prąd. Bo owszem, ja muszę tracić benzynę na tak zbędne rzeczy, jak powitania, pożegnania, buziaki, podawania ręki, uściski. Ja analizuje te sytuacje, obracam je w głowie, myślę o nich. Ja nie jestem odpoczynkiem. Nie jestem spacerem. Powiedziałabym raczej, że jestem jakimś niekończącym się maratonem, z triathlonem jako rozgrzewką. Pytanie pozostaje, któż by potrafił przy mnie wytrwać? Znacie to? "Jeśli ktoś lub coś ma Cię zaskoczyć, i tak to zrobi, nieważne, jak nerwowo będziesz się rozglądał, jak cicho będziesz szedł, na ile zamków zamykał drzwi." Miłość tak właśnie zaskakuje.. do I run? yes, out of patience, fucks and money

Posłuchaj mnie choć przez chwilę. Posłuchaj mojego serca. "Nie chciało mi się już spać i patrzyłem na gwiazdy. Byłem trochę głodny, ale więcej myślałem. Zawsze dużo myślę, ale wtedy bardzo dużo. Ale najwięcej tęskniłem. Myślę, że za Tobą, bo Ty może nic nie wiesz albo wiesz trochę. Tęskniłem nieprzebranie, nieprzebranie i myślę, że ktoś tam daleko, pod tym samym niebem musiał też za mną tęsknić, a jeśli spał, to musiał się zbudzić, bo to niemożliwe, żebym nikogo nie trafił w serce w tamtym środku nocy, sercu nocy." E. Stachura

Kiedy nie mogę pisać wręcz czuje spływający wodospad weny i natchnienia. Każdy napotkany cytat wart jest by go zapisać, każdy zaznacza obecność w moim życiu. Natomiast kiedy w końcu mam możliwość, aby zaszyć się na godzinę czy dwie, sam na sam ze swoim starym i spróchniałym laptopem, wydobywanym raz za razem z pod warstw kurzu, wtedy właśnie dopada mnie dziwna melancholia. I już nie wiem, czy to wszystko o czym chciałam napisać jest na pewno tym co czuję i myślę. Ale czymże byłby świat bez prób, więc przy filiżance kawy zbieram się w sobie i łapie ulatujące pragnienia. Bo nie wiem jak Wam, ale mi się wydaje, że kawa o niebo lepiej smakuje z filiżanki niż z pospolitej bladożółtej szklanki pozostałej po czasach PRL-u. Pod zbroją sarkazmu zwykle kryje się miękkie serce. - Stephen King Szczerze mówiąc nie sądziłam, że zmiana na jaką się zdecydowałam aż tak mną wstrząśnie. Oczywiście, że zachowuję pozory, że staram się nie ukazywać na codzień rozchwiania wewnętrznego. Ale w domu jestem s