że miłość Ci wszystko wybaczy...
U mnie chyba w porządku, wiesz? Albo po prostu taką mam nadzieję.. Pytałeś mnie jak na studiach. Drugi rok różni się od pierwszego, ale może to tylko dlatego, że Ciebie już nie ma. Brak wszystkich tych przedmiotów typu "zapchaj dziurę" ułatwia funkcjonowanie w tym parastudenckim światku. Bez wszystkich socjologii, ekonomii i logiki. I chyba powinnam być zadowolona, prawda? Ale wiesz...
Mam takie dziwne wrażenie, że wszystko co się dzieje wokół mnie dzień po dniu jest takie same, że w kółko słucham o tym samym. Może to Deja Vu, a może rzeczywiście bez Ciebie wszystko jest takie powtarzalne? Siedzę na kolejnym wykładzie i wpatruje się w ścianę, słucham po raz trzeci w tym tygodniu o Traktacie Lizbońskim. I nikt nie wie, że o Tobie myślę, ja sama prawie tego nie zauważam, a jednak cały czas mam duszę na ramieniu.
Już wiem co G. miała na myśli mówiąc, że ona się czasem wewnętrznie trzęsie. Moim powodem nie jest jednak już kofeina, na szczęście, lecz emocjonalny krzyk, na nieszczęście. Mam zimne ręce, ale dopóki nikt mnie nie złapie za rękę nie dowie się, jak bardzo mi ciężko, jak trudno przełknąć koniec.
Po mnie nie widać, że przed chwilą, zanim dojechałam do pracy siedziałam na przystanku z głową zadartą do góry tylko po to, by się nie rozpłakać. Czułam ciężar tych łez, które czekały tylko by polecieć mi po policzkach, a które dzielnie powstrzymywałam patrząc w niebo. Wdech... byle się nie rozpłakać na ulicy... wydech.
Czuję się jak na jakieś magicznej, długiej przejażdżce, choć wiem, że jestem bardzo zajęta i powinnam być gdzieś indziej. Byłeś moim początkiem i moim zakończeniem, dałeś mi tyle powodów do robienia... rzeczy. Cause all of me, and still all of you.
“Najbardziej bolą szanse, których nie wykorzystaliśmy. Marzenia które rozbiły się o beton. Najbardziej bolą ludzie, których mijamy, którzy wiecznie wszędzie się śpieszą. Najbardziej żałujemy tego, czego nie mieliśmy odwagi zrobić, a co pulsowało w naszych sercach.”
~ Kaja Kowalewska
https://youtu.be/OmLNs6zQIHo
Mam takie dziwne wrażenie, że wszystko co się dzieje wokół mnie dzień po dniu jest takie same, że w kółko słucham o tym samym. Może to Deja Vu, a może rzeczywiście bez Ciebie wszystko jest takie powtarzalne? Siedzę na kolejnym wykładzie i wpatruje się w ścianę, słucham po raz trzeci w tym tygodniu o Traktacie Lizbońskim. I nikt nie wie, że o Tobie myślę, ja sama prawie tego nie zauważam, a jednak cały czas mam duszę na ramieniu.
Już wiem co G. miała na myśli mówiąc, że ona się czasem wewnętrznie trzęsie. Moim powodem nie jest jednak już kofeina, na szczęście, lecz emocjonalny krzyk, na nieszczęście. Mam zimne ręce, ale dopóki nikt mnie nie złapie za rękę nie dowie się, jak bardzo mi ciężko, jak trudno przełknąć koniec.
Po mnie nie widać, że przed chwilą, zanim dojechałam do pracy siedziałam na przystanku z głową zadartą do góry tylko po to, by się nie rozpłakać. Czułam ciężar tych łez, które czekały tylko by polecieć mi po policzkach, a które dzielnie powstrzymywałam patrząc w niebo. Wdech... byle się nie rozpłakać na ulicy... wydech.
Czuję się jak na jakieś magicznej, długiej przejażdżce, choć wiem, że jestem bardzo zajęta i powinnam być gdzieś indziej. Byłeś moim początkiem i moim zakończeniem, dałeś mi tyle powodów do robienia... rzeczy. Cause all of me, and still all of you.
“Najbardziej bolą szanse, których nie wykorzystaliśmy. Marzenia które rozbiły się o beton. Najbardziej bolą ludzie, których mijamy, którzy wiecznie wszędzie się śpieszą. Najbardziej żałujemy tego, czego nie mieliśmy odwagi zrobić, a co pulsowało w naszych sercach.”
~ Kaja Kowalewska
https://youtu.be/OmLNs6zQIHo
Comments
Post a Comment