Miękkie serce
Kiedy nie mogę pisać wręcz czuje spływający wodospad weny i natchnienia. Każdy napotkany cytat wart jest by go zapisać, każdy zaznacza obecność w moim życiu. Natomiast kiedy w końcu mam możliwość, aby zaszyć się na godzinę czy dwie, sam na sam ze swoim starym i spróchniałym laptopem, wydobywanym raz za razem z pod warstw kurzu, wtedy właśnie dopada mnie dziwna melancholia. I już nie wiem, czy to wszystko o czym chciałam napisać jest na pewno tym co czuję i myślę. Ale czymże byłby świat bez prób, więc przy filiżance kawy zbieram się w sobie i łapie ulatujące pragnienia. Bo nie wiem jak Wam, ale mi się wydaje, że kawa o niebo lepiej smakuje z filiżanki niż z pospolitej bladożółtej szklanki pozostałej po czasach PRL-u.
Pod zbroją sarkazmu zwykle kryje się miękkie serce.
- Stephen King
Szczerze mówiąc nie sądziłam, że zmiana na jaką się zdecydowałam aż tak mną wstrząśnie. Oczywiście, że zachowuję pozory, że staram się nie ukazywać na codzień rozchwiania wewnętrznego. Ale w domu jestem sama, ostatnio bardzo często, zostawiam więc swoje niepokoje w każdym rogu, na każdym meblu i w każdym przedmiocie. Czasem płaczę, szlocham z bezradności i rwę włosy ze strachu. A czasem milczę już, wyczerpana łzami, wpatruję się w ścianę, tępo i bezsensownie.
Boje się nawet bardziej niż bałam się przedtem. Nie wiem z czego to wynika, bo przecież największy stres już minął. Być może został mi uraz, urażona dusza.. Nie wiem..
"[...] nie jestem już młodzieńczo naiwna, by uważać, że mamy prawo oczekiwać wyłącznie superszczęścia i spełnienia. Wydaje mi się, że życie jest po prostu poligonem, wspaniałą szkołą. Jestem nawet na takim etapie, że chyba nie chciałabym doświadczać wyłącznie momentów przepełnionych szczęśliwością. Mogłabym wtedy przestać rozumieć, czym ona jest".
Katarzyna Nosowska
Pod zbroją sarkazmu zwykle kryje się miękkie serce.
- Stephen King
Szczerze mówiąc nie sądziłam, że zmiana na jaką się zdecydowałam aż tak mną wstrząśnie. Oczywiście, że zachowuję pozory, że staram się nie ukazywać na codzień rozchwiania wewnętrznego. Ale w domu jestem sama, ostatnio bardzo często, zostawiam więc swoje niepokoje w każdym rogu, na każdym meblu i w każdym przedmiocie. Czasem płaczę, szlocham z bezradności i rwę włosy ze strachu. A czasem milczę już, wyczerpana łzami, wpatruję się w ścianę, tępo i bezsensownie.
Boje się nawet bardziej niż bałam się przedtem. Nie wiem z czego to wynika, bo przecież największy stres już minął. Być może został mi uraz, urażona dusza.. Nie wiem..
"[...] nie jestem już młodzieńczo naiwna, by uważać, że mamy prawo oczekiwać wyłącznie superszczęścia i spełnienia. Wydaje mi się, że życie jest po prostu poligonem, wspaniałą szkołą. Jestem nawet na takim etapie, że chyba nie chciałabym doświadczać wyłącznie momentów przepełnionych szczęśliwością. Mogłabym wtedy przestać rozumieć, czym ona jest".
Katarzyna Nosowska
Comments
Post a Comment