Wakacje.

Może właśnie wakacje są od tego, aby zauważać takie drobnostki? 

Siedziała na ławce w parku i czytała książkę, którą już kiedyś czytała. Chciała sobie przyponieć, przekonać się co zmieniły ostatnie dwa lata. Uparcie wystawiała nogi na słońce, błagając je o opaleniznę. Ale była tam sama, nie potrzebowała w tym momencie nikogo innego. Cieszyła się tym, że może zaczerpnąć tego spokoju, cieszyła się, że staruszkowie na ławce obok z pasją o czymś dyskutowali i przyglądali się jej, a małe dzieci moczyły nogi w fontannie. Zauważyła, że stara fontanna nie działa już tak dobrze jak wtedy, gdy była mała. Z dwudziestukilku kraników wodę porządnie lały tylko dwa, a około osiem wydawało się być bardzo leniwych. Reszta nie działała. Czy nikt się nie pofatygował, aby to naprawić?
Spojrzała w górę, zbliżała się powolutku ciemna chmura.
Ruszyła w stronę domu, przyglądając się ludziom, ulicom, wszystkiemu. Rozmyślała kiedy człowiek staje się dorosły. Ujrzała dwie młode dziewczyny pędzące w jakimś celu. Czy właśnie wtedy, gdy nauczy się zwalniać i mimo celu, korzystać po drodze z życia? Kiedy jest się odpowiedzialnym, ale nie ślepo trwającym na udeptanych ścieżkach? Może. Wszystkiego jeszcze nie wiedziała, ale przecież miała całe wakacje przed sobą...