Opowieść małżonki Św. Aleksego

Zostawiona sama śród nocy w oczekiwaniu,

spędziłam czas od rana na pustym bez ciebie posłaniu,

owinięta twego płaszcza rycerską purpurą

o Aleksy.

Czekałam na ciebie lat dziesięć i dwadzieścia, i trzydzieści z górą,

młoda, piękna, pachnąca - potem zimna, twarda, z zeschłą, pomarszczoną skórą.

Na wezgłowiu mym pozostał pas i płaszcz twój purpurowy zwinięty

o Aleksy.

Wysyłałam po ciebie sługi i wysyłałam po ciebie okręty...

...Nie przywiedziono cię...Lecz wieść głosiła, żeś święty...

I zagasła mi twoja twarz, i tysiączne miałeś dla mnie lica

o Aleksy.

Ja - miłująca cię, ja - ślubowana ci oblubienica...

Lecz tyś odszedł...Stopy bose, sakwy, kij i włosiennica,

I mrowie robactwa, i dokoła twarze plugawe żebraków

o Aleksy.

I chwytałam się nadziei jak odlatujących ptaków,

i biegłam do wróżbitów, i szukałam na niebie znaków,

i biłam głową o mur, i wzywałam cię w imię Jezu Chrysta

o Aleksy.

[…]

Jako rybak mądry wyszedłeś wczesnym rankiem z siecią na połów;

powróciłeś z chwałą w twej sieci, w chórze aniołów...

...Lecz moje serce - rozdarte, rozdarte, ciężkie, ciężkie jak ołów,

o Aleksy, Aleksy, Aleksy!