Jak to opisać? "Ojejku... "

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Opowieść małżonki Św. Aleksego

Zostawiona sama śród nocy w oczekiwaniu, spędziłam czas od rana na pustym bez ciebie posłaniu, owinięta twego płaszcza rycerską purpurą o Aleksy. Czekałam na ciebie lat dziesięć i dwadzieścia, i trzydzieści z górą, młoda, piękna, pachnąca - potem zimna, twarda, z zeschłą, pomarszczoną skórą. Na wezgłowiu mym pozostał pas i płaszcz twój purpurowy zwinięty o Aleksy. Wysyłałam po ciebie sługi i wysyłałam po ciebie okręty... ...Nie przywiedziono cię...Lecz wieść głosiła, żeś święty... I zagasła mi twoja twarz, i tysiączne miałeś dla mnie lica o Aleksy. Ja - miłująca cię, ja - ślubowana ci oblubienica... Lecz tyś odszedł...Stopy bose, sakwy, kij i włosiennica, I mrowie robactwa, i dokoła twarze plugawe żebraków o Aleksy. I chwytałam się nadziei jak odlatujących ptaków, i biegłam do wróżbitów, i szukałam na niebie znaków, i biłam głową o mur, i wzywałam cię w imię Jezu Chrysta o Aleksy. […] Jako rybak mądry wyszedłeś wczesnym rankiem z s
Read more

Tęsknota - wirtualne wyobrażenie.

Wszystko nie miało znaczenia. Wszystko było niczym. Istnienie nabrało sensu, poznanie definicji  metafizyczności. Rozsądku brak było odezwu, myśli o namiętności. Te myśli skrępowane w tak cudowny sposób. Coś pomiędzy porywającym serce szaleństwem, Coś pomiędzy niepokojącym dusze pięknem  Podziały interpretacji nieobecnych osób. Coś pomiędzy znajomością zasad moralnych, Cisza, zatracenie, błogość w uczuciach banalnych. Idealizowanie niepoprawności, brudne szczęście. Nie istniał taki czas, który byłby bez znaczenia, prędkość światła ponosiła znaczenie spojrzenia. Co nam zostało prócz błędnego koła? Umiejętność odrzucania rzeczywistości dookoła. Melancholia. Poszukiwanie natchnienia, wyczekiwanie na wene. TĘSKNOTA - WIRTUALNE WYOBRAŻENIE. Z wyrazami ogromnego uczucia, które ktoś kiedyś mianował miłością.
Read more

Na naprawę wiary.

Człowieku! gdybyś wiedział, jaka twoja władza! Kiedy myśl w twojej głowie, jako iskra w chmurze,  Zabłyśnie niewidzialna, obłoki zgromadza, I tworzy deszcz rodzajny lub gromy i burze; Gdybyś wiedział, że ledwie jednę myśl rozniecisz, Już czekają w milczeniu, jak gromu żywioły, Tak czekają twej myśli - szatan i anioły; Czy ty w piekło uderzysz, czy w niebo zaświecisz;  A ty jak obłok górny, ale błędny, pałasz I sam nie wiesz, gdzie lecisz, sam nie wiesz co zdziałasz... Ludzie! każdy z was mógłby, samotny, więziony, Myślą i wiarą zwalać i poddźwigać trony. 
Read more